Yıllar önceydi...
20'li yaşlarımın başlarındaydım...
Bir konu yüzünden babam bana kızmıştı, çok üzülmüştüm...
Üzüntüyle beraber gurur da yapmıştım kendi kendime...
Babama karşı mesafeli duruyor, birşey söylediğinde umursamaz cevaplar veriyordum...
Yıllar yılı bana bir arkadaş gibi davranan babamla aramız ilk defa bozulmuştu, ilk defa mesafeliydik aynı evin içinde...
Ona hak etmediği şekilde tavır yapmayı sürdürüyordum...
Her akşam televizyon karşısında beraber geyik yaparken, artık odama çekilip yatıyordum...
Bir müddet böyle geçtikten sonra, babamla aramızdaki eski ilişkiyi özlemeye başladım...
Sadece haklı bir sebepten bana kızdı diye, onu kendimce cezalandırıyor olmamdan dolayı kendime kızmaya başladım...
Bu muydu yani? Yıllarca sana tüm sevgisini veren adama, ilk hatasından dolayı intikam almak mıydı bana yakışan?
Ve o bunu hak ediyor muydu?
Vicdanım beni iyice hırpalamaya başlamıştı, çok rahatsızdım...
İçeriye koşup, ellerine sarılıp "baba beni affet" deyip, boynuna sarılmak istiyordum fakat, lanet olası gururum mani oluyordu bana...
Babama yaklaşmak fırsat arar oldum...
O akşam tv'de M.Unt-FB maçı vardı, hani Boliç'in golüyle 1-0 yendiğimiz maç...
Hasta FB'lidir babam, beni de FB'li yaptı, beraber çok maça gitmişliğimiz var...
Oturduk tv karşısına maçı izliyoruz...
Yine mesafeliyim babama, o da pek yorum yapmıyor nedense, oysa ki maç izlerken hiç çenesi durmazdı...
Arasıra gözümün ucuyla babama bakıyorum, melul bir şekilde izliyor maçı
Neyse, ben maçı izlerken içimden gol atmamız için dua ediyorum...
Ama FB için değil, gol atsak da o bahaneyle babamın boynuna atlasam diye....
Hayatımda FB'nin gol atmasını hiç bu kadar istememiştim...
Neyse, 78.dakikada o efsanevi gol geldi... babamla beraber koltuktan fırladık "goooolll" diye...
beklediğim an gelmişti...
Koşup babamın boynuna sarıldım, sımsıkı sardım, boynundan, yanaklarından kaç defa öptüm bilmiyorum...
Nasıl da özlemişim babamı....
Pozisyon bitmişti...maç devam ediyordu, ama ben kollarım hala babamın boynundaydı...
Babam, sırtımı sıvazlayıp, sonra yüzümü ellerinin arasına alarak önce gözlerime baktı, sonra tekrar başımı omuzuna koydu...
Bir müddet öylece durduk babamla...
Sonra bana dönerek "Sende de amma inat varmış, kime çektin ulan sen" diyerek bir kahkaha patlattı...
Utangaç bir şekilde gülerek cevap verebildim anca....
Sonra babamın çenesi yine düştü...
)))
Bu hikayemi size neden anlattım bilmiyorum, içimden geldi...
Ama diyeceğim o ki, sarılmak çok güzel birşey, deneyin vallahi....
