Konu: İkiz çocuklarım oldu (!!!)

[(Gizli Üye)]

Baştan herşey daha güzel gibiydi..
En azından ben öyle görüyordum...
Sorumluluk duygusundan uzak, onun verdiği yükün altında ezilmekten kaçarak yaşayıp durduk...
Ama insanın kaçacağı yerler de sınırlı, bir yerde yolun sonuna gelinir, başka bir yoldan devam edilir...
Bu süreç ömrün sonuna kadar böyle sürer gider.

Bütün pazar günümü onlara ayırdım,
Önce kahvaltımızı yaptık, sonra onları parka götürdüm....
Onları bir bankın üzerine oturtarak, ben gelinceye kadar kalkmamalarını tembih ettim.
Gözlerimin içine bakarak gülümsediler...
Gittim onlara kağıt helva aldım...
Önce biri açıp yemeye başladı, diğeri açamadı...
Biraz naylonu açmak için yaptığı mücadeleyi seyrettim, sonra ona yardım ettim...
O da başladı kağıt helvasından küçük ısırıklar almaya...
Aralarına oturdum, birini bir kolumun altına, diğerini bir diğer kolumun altına aldım...
Allah'ın bana bahşettiği ne güzel varlıklardı onlar...

Sonra kalktık, parkın yeşil yollarında yürütmeye çalıştım onları...
Yorulunca dinlendiler, ama asla mızmızlık yapmadılar...
Benimkiler bisiklete binmeyi sevmiyorlar, top oynamayı da, salıncakta sallanmayı da...
Ellerimden tutup yürümek istiyorlar sadece...
Bunu gözlerinden anlayabiliyorum...

Onları uzaktan izlemek daha çok hoşuma gidiyor...
Birbirlerine bakışları, gülümsemeleri içime huzur enjekte ediyor...

Ve birden hüzünleniyorum nedense,
Onca yıl, onca zaman gözlerimin önünden akıp geçiyor...
İkiz çocuklarımla yaşadığım bütün iyi ve kötü günler...

evet..çocuklarımdan biri 61 diğeri 65 yaşında...
Yıllarca ben onların çocuğu idim...
Artık rollerin değişme zamanı geldi...
Bir çocuk gibi ilgiye ve sevgiye muhtaçlar şimdi...
Beni gördüklerinde, çocuklar gibi seviniyorlar artık...
Bir çocuğun kapıdan giren babasına koştuğu gibi...
Uzaktan gözetliyorum artık onları...
Bir anda annemin karşısına çıkıyor pazar poşetlerini alıyorum elinden...
Bazen de yokuşta yakalıyorum babamı, bırakıveriyorum evine...
Artık onlara anne ve babalık yapma sırası bende...

Ama itiraf edeyim ki, hala onların bana verdiği sevgi, huzur ve güven duygusuna muhtacım..
Ve biliyorum ki, ben bu duyguları onlara asla onların bana verdiği gibi veremeyeceğim...

[(Gizli Üye)]

 Mekanı cennet olacak insanlardansınız inşallah. Allah razı olsun diyeyim. Bu roller Allah ömür verdiğince herkeste değişir. Ama bazılarına bu roller ağır geliyor ve arkasını dönüyorlar. Halbuki unutuyor yıllarca başrol oynadığını...

[(Gizli Üye)]

Baştan herşey daha güzel gibiydi..
En azından ben öyle görüyordum...
Sorumluluk duygusundan uzak, onun verdiği yükün altında ezilmekten kaçarak yaşayıp durduk...
Ama insanın kaçacağı yerler de sınırlı, bir yerde yolun sonuna gelinir, başka bir yoldan devam edilir...
Bu süreç ömrün sonuna kadar böyle sürer gider.

Bütün pazar günümü onlara ayırdım,
Önce kahvaltımızı yaptık, sonra onları parka götürdüm....
Onları bir bankın üzerine oturtarak, ben gelinceye kadar kalkmamalarını tembih ettim.
Gözlerimin içine bakarak gülümsediler...
Gittim onlara kağıt helva aldım...
Önce biri açıp yemeye başladı, diğeri açamadı...
Biraz naylonu açmak için yaptığı mücadeleyi seyrettim, sonra ona yardım ettim...
O da başladı kağıt helvasından küçük ısırıklar almaya...
Aralarına oturdum, birini bir kolumun altına, diğerini bir diğer kolumun altına aldım...
Allah'ın bana bahşettiği ne güzel varlıklardı onlar...

Sonra kalktık, parkın yeşil yollarında yürütmeye çalıştım onları...
Yorulunca dinlendiler, ama asla mızmızlık yapmadılar...
Benimkiler bisiklete binmeyi sevmiyorlar, top oynamayı da, salıncakta sallanmayı da...
Ellerimden tutup yürümek istiyorlar sadece...
Bunu gözlerinden anlayabiliyorum...

Onları uzaktan izlemek daha çok hoşuma gidiyor...
Birbirlerine bakışları, gülümsemeleri içime huzur enjekte ediyor...

Ve birden hüzünleniyorum nedense,
Onca yıl, onca zaman gözlerimin önünden akıp geçiyor...
İkiz çocuklarımla yaşadığım bütün iyi ve kötü günler...

evet..çocuklarımdan biri 61 diğeri 65 yaşında...
Yıllarca ben onların çocuğu idim...
Artık rollerin değişme zamanı geldi...
Bir çocuk gibi ilgiye ve sevgiye muhtaçlar şimdi...
Beni gördüklerinde, çocuklar gibi seviniyorlar artık...
Bir çocuğun kapıdan giren babasına koştuğu gibi...
Uzaktan gözetliyorum artık onları...
Bir anda annemin karşısına çıkıyor pazar poşetlerini alıyorum elinden...
Bazen de yokuşta yakalıyorum babamı, bırakıveriyorum evine...
Artık onlara anne ve babalık yapma sırası bende...

Ama itiraf edeyim ki, hala onların bana verdiği sevgi, huzur ve güven duygusuna muhtacım..
Ve biliyorum ki, ben bu duyguları onlara asla onların bana verdiği gibi veremeyeceğim...

gözlerim doldu..

 işte olmasam ağlayacak durumdayım şuanda.. ne güzel yazmışsınız, ne kadar içten. anne baba apayrı bişey hayatta olmaları bile yetiyor sadece, birşey yapmalarına gerek yok. Allah onları başımızdan eksik etmesin..

[(Gizli Üye)]

Allah bağışlasın, analı babalı büyütsün diyecektim az daha...

[(Gizli Üye)]

Ender bey, Allah size de sizin gibi evlatlar nasip eder inşallah; eğer evlatlarınız varsa da gözünüz arkada kalmasın, onlar da sizinle ilgileneceklerdir. görünen köy kılavuz istemez 

[(Gizli Üye)]

Maşallah nice uzun ömürler versin rabbim benimkilerde biri 75 diğeri 70 yaşında çok şükür düşkün değiller Allah ömrümden alıp onlarınkine ömür katsın yanlarında kimse yok ne büyük ne küçük gelmiyonmu izine diyorlar gidemiyorum her zaman 

[(Gizli Üye)]

Varliklari bile huzurlu olmaya yetiyor.

[(Gizli Üye)]

Allah herkese sizin gibi hayırlı evlat olabilmeyi nasip etsin...

[(Gizli Üye)]

Allah yokluklarını göstermesin...

[(Gizli Üye)]

Allah cc. ana ve babalarımızı başımızdan eksik etmesin. Ellerinize sağlık, harika bir anlatım ile bu sevgiyi, muhabbeti kelimelere dökmüşsünüz.