Konu: Fakirlik...

[(Gizli Üye)]

Çok varlıklı bir ailenin çocuğu değildim. Buna karşılık, terinin son damlasına kadar herşeyini ortaya koyan babam, bizleri hiçbir şeyden mahrum etmemeye çalıştı. annemizin bize enjekte ettiği sevgi ve şefkat o kadar yoğundu ki, neredeyse duygu zehirlenmesi yaşayacak hale gelirdik.
Mutlu bir aileydik.
babam akşama kadar çalışır, eve gelince de yorgun haline aldırmadan, salonun ortasında benimle güreşirdi.
hep ben ilk önce yoruldum artık derdim. O asla demedi.
maç yaptı benimle koridorda.
hafta sonları kahvede okey oynamayı değil, parkta benimle vakit geçirmeyi seçti hep.
denize gittiğimizde hiç açılmadı uzaklara, benimle kıyıda kumdan kale yaptı.
ben hep onun "aslan oğlu" oldum.
annem..sevgili annem;
sahip olduğun bel ağrılarının müsebebbibi ben olduğumu biliyorum, saklama boşuna.
gece bana göz kulak olmak için, beşiğimin yanına dizip üzerinde yattığın sandalyeler yüzünden oldu. itiraf et artık, üzülmiycem, söz.
beni okula hiç bir zaman kahvaltı ettirmeden göndermedi
okul önlüğüm her zaman tertemiz, yakalığım her daim bembeyazdı
hazırladığı peynirli ekmek dilimlerini, beslenme çantama özenle yerleştirirdi
ben bazen yemezdim, üzülürdü
beni yıkamadan önce sobayı yakardı, çamaşırlarımı sobanın borusunda ısıtıp öyle giydirirdi
üzerime giydiğimde sadece sobanın değil, annemin sıcaklığını da hissederdim
sonra babam yurt dışına çalışmaya gitti, bizlere daha iyi bir hayat sunabilmek adına
bundan sonra anneciğimin narin bünyesine, bir de babalık etme yükü bindi
ama hiçbir zaman şikayet etmedi
domatesli biberli bulgur pilavını çok güzel yapardı, hala da öyle
babam geldi, bizler büyümüştük, üniversiteye başladım
ilk defa ayrılıyordum onlardan, konya'ya gidiyordum okumak için
4 sene boyunca onların beni her daim gözetlediğini hissedebiliyordum
evlenene kadar, onların şefkatli ve güvenli kollarında yaşadım
artık yaşlandılar, görebiliyorum bunu,
buna üzülmüyor da değilim hani.

işte bütün bunlar bana, küçük şeylerle büyük mutlulukların nasıl yanabileceğini öğretti.
akademik bir öğreti değil bu, teninizle emilebilen ve damarlarınıza kadar işleyen bir gaz gibi.
yokluktan gelmenin verdiği, parayla asla sahip olunamayacak bir hissiyat
domatesli biberli bulgur pilavını yerkenki mutluluk
babamla denize giderkenki mutluluk
ilk arabamızı aldığımız anı hatırlıyorum da, ailecek günlerce sevinmiştik
yokluğu bilmek lazım, her insanın yaşaması lazım
yaşayalım ki, mutlu olmayı bilelim
ben çok memnunum yokluğu tecrübe etmiş olmaktan
varlıklı, ama hisleri körelmiş birisi olarak asla dünyaya gelmek istemedim

zaten bu forumda, bizler değil miyiz arabamız çizilince içimiz cızzz eden
bizler değil miyiz burada arabamıza yaptığımız küçücük şeylerle mutluluktan havalara uçan
ve bu mutluluğumuzu burada paylaşma ihtiyacı hisseden
yoksa bu kadar mutluluk hissi yaşamamıza imkan var mıydı?
hayatın en güzel duygusunu bu kadar kolay yaşayabilir miydik?

[(Gizli Üye)]

   

[(Gizli Üye)]

Çok varlıklı bir ailenin çocuğu değildim. Buna karşılık, terinin son damlasına kadar herşeyini ortaya koyan babam, bizleri hiçbir şeyden mahrum etmemeye çalıştı. annemizin bize enjekte ettiği sevgi ve şefkat o kadar yoğundu ki, neredeyse duygu zehirlenmesi yaşayacak hale gelirdik.
Mutlu bir aileydik.
babam akşama kadar çalışır, eve gelince de yorgun haline aldırmadan, salonun ortasında benimle güreşirdi.
hep ben ilk önce yoruldum artık derdim. O asla demedi.
maç yaptı benimle koridorda.
hafta sonları kahvede okey oynamayı değil, parkta benimle vakit geçirmeyi seçti hep.
denize gittiğimizde hiç açılmadı uzaklara, benimle kıyıda kumdan kale yaptı.
ben hep onun "aslan oğlu" oldum.
annem..sevgili annem;
sahip olduğun bel ağrılarının müsebebbibi ben olduğumu biliyorum, saklama boşuna.
gece bana göz kulak olmak için, beşiğimin yanına dizip üzerinde yattığın sandalyeler yüzünden oldu. itiraf et artık, üzülmiycem, söz.
beni okula hiç bir zaman kahvaltı ettirmeden göndermedi
okul önlüğüm her zaman tertemiz, yakalığım her daim bembeyazdı
hazırladığı peynirli ekmek dilimlerini, beslenme çantama özenle yerleştirirdi
ben bazen yemezdim, üzülürdü
beni yıkamadan önce sobayı yakardı, çamaşırlarımı sobanın borusunda ısıtıp öyle giydirirdi
üzerime giydiğimde sadece sobanın değil, annemin sıcaklığını da hissederdim
sonra babam yurt dışına çalışmaya gitti, bizlere daha iyi bir hayat sunabilmek adına
bundan sonra anneciğimin narin bünyesine, bir de babalık etme yükü bindi
ama hiçbir zaman şikayet etmedi
domatesli biberli bulgur pilavını çok güzel yapardı, hala da öyle
babam geldi, bizler büyümüştük, üniversiteye başladım
ilk defa ayrılıyordum onlardan, konya'ya gidiyordum okumak için
4 sene boyunca onların beni her daim gözetlediğini hissedebiliyordum
evlenene kadar, onların şefkatli ve güvenli kollarında yaşadım
artık yaşlandılar, görebiliyorum bunu,
buna üzülmüyor da değilim hani.

işte bütün bunlar bana, küçük şeylerle büyük mutlulukların nasıl yanabileceğini öğretti.
akademik bir öğreti değil bu, teninizle emilebilen ve damarlarınıza kadar işleyen bir gaz gibi.
yokluktan gelmenin verdiği, parayla asla sahip olunamayacak bir hissiyat
domatesli biberli bulgur pilavını yerkenki mutluluk
babamla denize giderkenki mutluluk
ilk arabamızı aldığımız anı hatırlıyorum da, ailecek günlerce sevinmiştik
yokluğu bilmek lazım, her insanın yaşaması lazım
yaşayalım ki, mutlu olmayı bilelim
ben çok memnunum yokluğu tecrübe etmiş olmaktan
varlıklı, ama hisleri körelmiş birisi olarak asla dünyaya gelmek istemedim

zaten bu forumda, bizler değil miyiz arabamız çizilince içimiz cızzz eden
bizler değil miyiz burada arabamıza yaptığımız küçücük şeylerle mutluluktan havalara uçan
ve bu mutluluğumuzu burada paylaşma ihtiyacı hisseden
yoksa bu kadar mutluluk hissi yaşamamıza imkan var mıydı?
hayatın en güzel duygusunu bu kadar kolay yaşayabilir miydik?

Yazmış olduğun içten duygularına teşekkürlerimi sunar şapka çıkarır saygıyla eğilirim.

[(Gizli Üye)]

Yaşımdan ötürü sizin kadar dolu dolu yaşayamasam bile anlattıklarınızı tamamiyle yaşadım ve gerçekten gözlerim doldu. Harika şekilde anlatmışsınız, ve şuan ayrı bir mutluyum. Benim ailem var ve sevgi şefkat ile büyüdüm. Bu forumda da sevgi ile dostluklar elde ettik. Bilmiyorum şuan kendimi anlatamıyorum .
Soğan doğrar durumdayım.

Çok teşekkür ederim

[(Gizli Üye)]

 Ben de tebrik ederim, çok içten, anlsmlı bir yazı olmuş.

[(Gizli Üye)]

@Ender Eruysal bey abim  ağlattınız vallaha ya

[(Gizli Üye)]

duygularınızı çok güzel ifade etmişsiniz, çok güzel gerçekden...

"domatesli biberli bulgur pilavını yerkenki mutluluk" .... bu güzeldi,

hepsinin yeri ayrı ama o ebeveynlerin,mutluluk çemberin yanında değilse bulgur pilavı yerkenki mutlulukda yok oluyor malesef...

yazının devamında sevdikleri arayan kaş kişiyiz diye sorarlar adama:)))

[(Gizli Üye)]

aynen öyle hocam
nimetin kıymetini bilme zenginliğini nasip eden Allah'a şükürler olsun

[(Gizli Üye)]

Aynı yollardan hemen hemen bende gectim. Okudukca anilarimi hatirladim
Teşekkürler abi

Abi bir mahsuru calistiginiz meslek veya okudugunuz bolum nedir yazabilirmisiniz

[(Gizli Üye)]

eyvallah abi

[(Gizli Üye)]

Aynı yollardan hemen hemen bende gectim. Okudukca anilarimi hatirladim
Teşekkürler abi

Abi bir mahsuru calistiginiz meslek veya okudugunuz bolum nedir yazabilirmisiniz

rica ederim ne demek..
mali mişavirim..işletme fak. mezunuyum.

[(Gizli Üye)]

Çok güzel yazmışsınız ama malesef hayat toz pembe değil herkes için

[(Gizli Üye)]

Gözleri dolmayan var mı?
Yok dimi...

[(Gizli Üye)]

Abi cok güzel yaziyosun var mi edebiyatla bir ilgin

[(Gizli Üye)]

rica ederim ne demek..
mali mişavirim..işletme fak. mezunuyum.

Abi açık konuşayım ben sizi yazar olarak görüyorum

[(Gizli Üye)]

Çok güzel anlatmışınız Ender bey.

Ben de şunu eklemek istiyorum. Arabayı ilk aldığımız yıllarda , özellikle renault clio'yu bir kaç kez sürtmüştüm sağa sola.
Babam daha bir gün sitem etmemiştir. Hep canın sağ olsun deyip servisin yolunu tuttuk hep. Bu yüzden eşime falan arabayı verip bir yerine bir şey olduğunda kızamıyorum.
canın sağ olsun deyip geçiştiriyorum. araçlarımızı seviyor olabiliriz , alın teri ve emekle zor alınmış araçlara biniyor olabiliriz ama bir sevdiğimizin kalbini kıracak kadar çok sevmeyelim araçlarımızı olmaz mı?

[(Gizli Üye)]

Turyol motorunun çaycısı an itibariyle "abi gözüne toz mu kaçtı da o kadar yaşardı" diye sordu.

[(Gizli Üye)]

bu yazıda herkesin hayatından ortak kesitler var eminimki.

elinize sağlık diyorum başka söze gerek yok 

[(Gizli Üye)]

Elinize sağlık...

[(Gizli Üye)]

Anne baba şefkatini göremesem de okurken etkilendiğimi itiraf edeyim. En yakın arkadaşımın evindeyken daha bir derinden hissederdim bu yokluğu. Geldi geçti. Eşek kadar adam olduk. Çoluk çocuğa karıştık. Şimdi sizin yazdıklarınızı harfiyen çocuklarıma uyguluyorum. Herkesin bir hayatı var işte.

Yokluğu görüp varlığın kıymetini, paylaşmanın asaletini ve ahde vefayı iyi bilmek gerekiyor şu fani hayatta...