Konu: Farkında olmak !

[(Gizli Üye)]

Arkadaşlar benim çok hoşuma gitti, paylaşmak istedim,

Doğan Cüceloğlu:  Arkadaşlar, aranızda ölümcül hastalığı olan var mı?

Katılımcılardan Biri: Allah'a şükür, hocam, bildiğimiz kadarıyla yok.

DC: Ne güzel! Peki, bana, istisnasız tüm insanların, yani altı milyar insanın da başına geleceği garanti bir şey söyler misiniz?

Cevap neredeyse otomatik olarak çıkar:

KB: Ölüm.

DC: Gerçekten de ölüm tüm insanların başına geleceği kaçınılmaz olan tek şeydir.
Doğum da tüm insanların başına kesinlikle gelmiştir, ama bundan sonra gelmesi kesin olan tek şey ölümdür.
Diğer hiç biri insanların tümünün başına gelmeyecektir.
Peki, madem öleceğimiz garanti, bu benim ölümcül şeydir. Hastalığım olduğunu göstermez mi?

Katılımcılar burada sessizce,başlarıyla onaylamaya başlar.

Öleceğim belli ise benim ölümcül bir hastalığım olduğu da açıktır.
Şu şekilde devam ederim: -Peki, ne zaman öleceğimizi biliyor muyuz?

KB:Hayır

DC: Şu saniye içinde olma olasılığı var mı?

KB:Var.

DC:Yarın?

KB:Evet.

DC: 30 yıl sonra?

KB: Olabilir.

DC: Peki bunlardan hangisinin sizin başınıza geleceğini biliyor musunuz? Mesela bu akşam eve sağ salim varacağınızı nereden biliyorsunuz?

Sınıf sessizce dinlemeye devam eder. Çünkü genellikle yaşama böyle hiç bakmamışlardır.

Sözümü sürdürürüm..

Peki bir de tersini düşünelim, bu akşam eve döndüğünüzde,Bu sabah evden çıkarken sağ salim bıraktıklarınızı sağ bulma garantiniz nedir? Var mıdır böyle bir garanti?

KB: Yoktur hocam.

DC: Peki nereden biliyoruz, az sonra telefonumuzun çalmayacağını ve evdekilerden birinin az önce öldüğünün bize söylenmeyeceğini?

Katılımcılar burada rahatsız olmaya başlarlar.

KB: Hocam konuyu değiştirsek?

DC: Ama en yalın ve açık gerçek üzerine konuşuyoruz, biraz daha devam edelim bence. Peki, acaba bunu dün gece bilseydiniz,yani evde akşam birlikte olduğunuz kişilerden birinin yarın ölüm günü olduğunu bilseydiniz, o zamanı aynı dün gece olduğu biçimde mi geçirirdiniz?

Yoksa farklı şeyler mi yapardınız?

KB: Kesinlikle çok farklı geçerdi hocam.

DC: Şimdi sizden rica ediyorum, lütfen bir an arkanıza yaslanın, gözlerinizi kapatın ve bu sabah evden çıkarken evde bıraktıklarınızdan birinin gerçekten öleceğini düşünün, dün akşamınızı nasıl geçirirdiniz? Aynı iletişim mi olurdu? Onunla aynı konuları mı konuşurdunuz? Aynı konular, tartışma ya da gerginlik konusu yaratır mıydı? Yoksa önemsiz hale mi gelirdi?
Bu sabah evden çıkarken, bu son görüşünüzde ona ne derdiniz? Onun boynuna sarılmakta tereddüt eder miydiniz?
Çok sıkı sarılmaya mı, aynaya mı vakit ayırırdınız? Ona yüreğinizin taa derininden gelen bir "seni gerçekten çok seviyorum" demeye ne gerek var diye düşünür müydünüz? Onun ölecek olması sizin ona duyduğunuz sevgiyi yoğunlaştırmaz mıydı?

Burada bazı katılımcıların ağladığı olur. Belli ki dün akşam yaptıklarından bir kısmının ne kadar anlamsız olduğunu şimdi fark etmişlerdir.

DC: Şimdi gözlerinizi açabilirsiniz, acaba kaç tartışmamızı bu kadar gereksiz biçimlerde yapıyoruz, kaçı gerçekten yaşamda karşımızdakinin varlığından daha önemli, hangilerinde "şimdi kalbini kırdım, ama zaman içinde ben ondan özür dilemesini bilirim?" diye kendi Kabuğumuza çekilip tartışmaları donduruyoruz.Yarattığımız kırgınlıkları tamir etme olanağımız gerçekten var mı?
Buna zamanımız gerçekten kaldı mı?

Dünü devirdik, geri getiremeyiz,...
Yarını görmedik daha, belki göremeyiz,..
Bugün var elimizde canlar, onu sevmeliyiz..

Doğan CÜCELOĞLU'ndan…

[(Gizli Üye)]

Paylaşım ve uyarı için teşekkürler .

Ölüm bana, sanki benden ve yakınlarımdan uzak bir faaliyet gibi geliyor hep. Aklıma gelince de bugün faydalı ne yaptım, zararlı ne yaptım diye düşünüyorum. Allah cümlemizi farkında etsin.

[(Gizli Üye)]

ben bu yazıyı artık neredeyse ezberledim ve sürekli aklımda tutmaya çalışıyorum ama çevremdeki kimse bu yazıyı bilmiyor sanırım.....

[(Gizli Üye)]

güselmiş insanların yaşantısında çok şey değiştirebilen yazılardan bazıları...

[(Gizli Üye)]

ben bu yazıyı artık neredeyse ezberledim ve sürekli aklımda tutmaya çalışıyorum

İşte sorunun asıl noktası bu bence.

[(Gizli Üye)]

sözün bittiği yer....hiç ölmeycekmiş gibi dünya için..yarın ölecekmiş gibi ahiret için çalış...hadisini hatırlatma gereğinde bulundum..paylaşımı sunan ve ölümü her an hatırlamamız gerektiğini bir kıssa ile bir kez daha hissettiren ve buna vesile olan arakdaşlarımıza teşekkürler..

[(Gizli Üye)]

paylaşım için teşekkürler... doğan cüceloğlunun kitaplarıda o derece muhteşemdir...

[(Gizli Üye)]

Bence herkes bunların farkında ama uygulamaya yeterince geçemeyen farkındalıklar bunlar. İnsanoğlu işte siniri de var neşesi de, kızgınlığı da sevgisi de. Her işi sonrasını düşünerek yaşayamayız ki ama. Dikkat etmek tabiri caizse bin kere düşünüp bir kere söylemek bunu da uygulamaya geçirmek çok güzel ama ne kadar mümkün kılabiliriz?!.

Şahsen, ileriyi düşünerek plan yapabilirim ama anlık tepkilerimi kontrol etmem zor.

[(Gizli Üye)]

düşündüm de, herkes böyle düşünse dünya ne güzel olur. bir de öldükten sonra yaptığımız herşeyin hesabının sorulacağını da eklersek buraya, daha yaşanılası bir dünya olur. belki de o zaman(inşallah) cezaevleri boş kalırdı.

[(Gizli Üye)]

ben bu yazıyı artık neredeyse ezberledim ve sürekli aklımda tutmaya çalışıyorum ama çevremdeki kimse bu yazıyı bilmiyor sanırım.....

Ne yapalım sanırım çoğunun ezberi kötü

[(Gizli Üye)]

Profesör derse şöyle başlamış :

- "Düşünün ki bu gün dünyanın son günü, yarın bu saatte her şey bitecek, kurtuluş şansınız yok !

Bu gün ne yapardınız ?"


Tüm öğrencilerden bir çok değişik cevap gelmiş:


- İbadet eder, Tanrı' dan günahlarımı affetmesini dilerdim...
- Tüm sevdiklerimle vedalaşırdım...
- Ailem ile zamanımı geçirirdim...
- Anneme veya Babama giderdim...
- Arkadaşlarımla yarım saat eski günlerdeki gibi basket oynardım...
- Barbekü partisi yapardım...
- Tüm sevdiğim yemekleri son bir defa yerdim...
- Yatar uyurdum...
- Ormanda son defa dolaşırdım...
- Güneşin doğuşunu ve batışını son defa seyrederdim...
- Akşam yıldızları seyrederdim...
- En sevdiğim yemeği hazırlar tüm sevdiklerimi akşam yemeğe davet ederdim...
- Piknik yapardım...
- Hayatta en çok gitmek istediğim yere gider, orada ölümü beklerdim...
- Jet uçağına binerdim...
- Üzdüklerimi arar, özür dileyip beni affetmesini isterdim...
 vb...

Hoca bütün hepsini tahtaya yazmış, sonra gülerek :


“Çocuklar, bunları yapmak için dünyanın son günü olması şart mı ?”

HOCA DOĞRU SÖYLÜYOR - SONRAYA BIRAKMADAN YAPALIM

[(Gizli Üye)]

Özer bey sizin paylaşımınızda güzelmiş (Y)

[(Gizli Üye)]

  Demekki, iki defa düşünüp, bir defa hareket etmek gerekiyormuş.
 Hırslarımıza yenilmememiz gerekiyormuş.
 Doğruyu herkes biliyor, filozof olmaya gerek yok. Fark, doğruları uygulayabilmekte yatıyor. Eğer doğrular uygulanırsa, nasıl yayıldığını görebilirsiniz.

[(Gizli Üye)]

Bence herkes bunların farkında ama uygulamaya yeterince geçemeyen farkındalıklar bunlar. İnsanoğlu işte siniri de var neşesi de, kızgınlığı da sevgisi de. Her işi sonrasını düşünerek yaşayamayız ki ama. Dikkat etmek tabiri caizse bin kere düşünüp bir kere söylemek bunu da uygulamaya geçirmek çok güzel ama ne kadar mümkün kılabiliriz?!.

Şahsen, ileriyi düşünerek plan yapabilirim ama anlık tepkilerimi kontrol etmem zor.

yüzde yüz katılıyorum canım ama işte bu dünyadaki bir görevimizde kendimizi yontmak diye düşünüyorum.yani ben bundan 10 yıl önce daha kırıcıydım ama şimdi öfkemi kontrol edebiliyorum diyebiliyorsak başarılıyız demektir...

[(Gizli Üye)]

  Bizde sihirli değnek yok öfkemizi kontro edelim.

 İnsan Sosyal bir varlıktır, her ne kadar benim gibi kimi insanlar bazen yalnız kalmayı isteselerde. Birde Oblivion denen bir olay vardır. Yani kalabalık bir grubun içinde yalnız olmak. Hiç çevrenizde böyle insanlar olduğunu farkettiniz mi? Onlar için neler yaptınız? En son almadan ne zaman birisi için birşeyler verdiniz?

 Bazı şeyleri yazmak ya da söylemek, yapmakdan daha kolaydır.

[(Gizli Üye)]

yapmaya gayret etmekte bir adım atmaktır...

öfke kontrolü...
önyargısız yaşam...
pozitif olmak...
hoşgörü....

yıllarca da sürse hergün bir beyin hücremizi değiştirebilsekte birkaç basamak çıkabilmek mümkündür değil mi?

[(Gizli Üye)]

Profesör derse şöyle başlamış :

- "Düşünün ki bu gün dünyanın son günü, yarın bu saatte her şey bitecek, kurtuluş şansınız yok !

Bu gün ne yapardınız ?"


Tüm öğrencilerden bir çok değişik cevap gelmiş:


- İbadet eder, Tanrı' dan günahlarımı affetmesini dilerdim...
- Tüm sevdiklerimle vedalaşırdım...
- Ailem ile zamanımı geçirirdim...
- Anneme veya Babama giderdim...
- Arkadaşlarımla yarım saat eski günlerdeki gibi basket oynardım...
- Barbekü partisi yapardım...
- Tüm sevdiğim yemekleri son bir defa yerdim...
- Yatar uyurdum...
- Ormanda son defa dolaşırdım...
- Güneşin doğuşunu ve batışını son defa seyrederdim...
- Akşam yıldızları seyrederdim...
- En sevdiğim yemeği hazırlar tüm sevdiklerimi akşam yemeğe davet ederdim...
- Piknik yapardım...
- Hayatta en çok gitmek istediğim yere gider, orada ölümü beklerdim...
- Jet uçağına binerdim...
- Üzdüklerimi arar, özür dileyip beni affetmesini isterdim...
 vb...

Hoca bütün hepsini tahtaya yazmış, sonra gülerek :


“Çocuklar, bunları yapmak için dünyanın son günü olması şart mı ?”

HOCA DOĞRU SÖYLÜYOR - SONRAYA BIRAKMADAN YAPALIM

bazı şeyleri yapmak maddiyat gerektiriyor elbette yarınımızı düşünmek zorundayız her gün. ama son günümüz olduğunu bilirsek ertesi günü düşünmeden harcama da yaparız, işe de gitmeyiz. ertesi gününü düşünmeden kazanmadığı paraları harcayanların akıbetini haberlerde görüyoruz, kredi kartı mağdurları başlığı altında...

[(Gizli Üye)]

yüzde yüz katılıyorum canım ama işte bu dünyadaki bir görevimizde kendimizi yontmak diye düşünüyorum.yani ben bundan 10 yıl önce daha kırıcıydım ama şimdi öfkemi kontrol edebiliyorum diyebiliyorsak başarılıyız demektir...

Kesinlikle kendimi sinir konusunda yontmalıyım. Zamanla daha sakin olabileceğim kanaatindeyim. Ama bir şekilde nötrleyebiliyorum kendimi ya da kendimi kandırıyorum bilmiyorum ama mesela Hakan beyin bahsettiği kalabalıktaki yalnız insanlar için neler yaptınız mevzusunda kendime yüksek puan verebiliyorum. Yeni, yalnız, ezilen, üzülen insanlara garip bir yakınlık duyuyorum o yüzden hiç çekinmem konuşmaya.

İşin özü, kişinin hassas noktaları alındıkları anlayışla karşılayabildikleri ve karşılayamadıkları şeyler değişken. Hani bir söz vardır ya kişi 7sinde neyse 70inde de odur diye, ne kadar uğraşırsak uğraşalım bazı şeyler olduğu yerde vakit harcıyor bence.

[(Gizli Üye)]

  Bu konu, yuvarlak masa etrafında konuşulması gereken ve gerçektende iyi noktaların açığa çıkabileceği, oradaki herkese faydası dokunabilecek bir konu. Bu tarz paylaşımlar, ruh eğitimi için şart.