ANNELER GÜNÜ BİD'ATTIR" Sabah namazından sonra gün ağarıncaya kadar tesbih çeker, sonra bir bardak süt içip yatardı. O gün yatmadı. Belki gelirler diye düşündü. Bu sene gelirler herhalde. Torunlarının her biri için ayrı bir menü hazırladı. Puf böreği, mercimek köftesi, ıspanaklı kol böreği. Hızını alamıyordu bir türlü. Bunları yapmak değildi mesele "sunmak" idi. Oğlu eline sağlık anneciğim dese bir müddet sonra gelini yapmanın önemli olmadığını, asıl önemli olanın "sunum" olduğunu söylüyordu. Sunum kısmında kafası karışıyordu.
Esasında kafasının artık her konuda karışık olduğunu düşünüyordu. Hayata ayak uyduramadığını. Bu gün de uyduramayacaktı. Ama bir gayret belki uydururum diye düşünmüştü işte. İlkokuldayken Anneler günü için çocuklarının erkenden kalktığını, kahvaltı hazırladıklarını, bir taraftan şiir okuyup bir taraftan şarkı söylediklerini hatırlıyor. Çok mutlu olurdu. Boyun büküp "paramız olsaydı sana şunları almak isterdik diye hayallerindeki hediyeleri sayardı."
"A benim güzel yavrularım " derdi kadın. Sizden ala hediye mi gerek bana."
Sonra büyüdüler. Kızı "proletaryanın anneler günü neyine" diye oğlu "anneler günü bid'attır" diye konuşur oldu. Proletarya kimdi? O kızı mühendis çıkacak zannediyordu. Mühendis çıkmadı. Okulunu ikinci sınıfta bıraktı. Babasının öldüğü yıl. Evleri yangın yerine dönmüştü. Hem hayat arkadaşını kaybetmişti hem de iki çocuğunu. Çocukları hem kendine hem birbirlerine yabancı idiler. Hiç olmazsa annelerine yabancı olmasa idiler aralarında köprü olabilirdi. Olamadı.
Oğlu beğenmediği birisinden bahsedecek olsa " Annem gibi geleneksel Müslüman işte" diyordu dudak büküp.
Ne annelerine gidip geliyorlardı ne de birbirlerine. Aynı şehirde birbirlerine deyip dokunmadan yaşıyorlardı. Hayat arkadaşından geriye kalan tekaüt maaşı da olmasa aç yatsa bile arayan olmayacaktı.
Kızı düğün yapmam ben dedi. Yapmasın dı. Damadı "tanıdı" sadece. Damadın anne ve babasını ise formalite icabı gelinmiş bir akşam ziyaretinde gördü."Biz birbirimizle evlendik ailelerimizle değil."
Ağabey kız kardeşinin düğününe gitmedi. Kendi düğününe ise davet bile etmedi. Annesi oğlunun düğününe bir yabancı gibi gitti. Sevmedi o hiç düğüne benzemeyen düğünü. Sesini çıkarmadı fakat. Gelinin kendisine yol yordam öğreten tavırlarını sineye çekti. Birbirlerini sevsinler, beni sevmese de olur deyip sabretti.
Sonra birden ne olduysa oldu. Kardeşlerin arası düzeldi. Birlikte iş yeri kurdular. Evlerini arabalarını değiştirdiler. Tatillere yurt dışına gitmeye başladılar. Çocuklarını yurt dışına yaz okuluna göndermeye. Artık re kızı "proletarya’nın... neyine!" diyordu ne de oğlu "Bizim dinimizde bu yoktur bid'attır" .
Her şey değişti. Her türlü alışkanlıkları. Yıllar sonra sadece çocuklarının değil kendi doğum günleri için bile büyük "partiler" düzenlediler. Evlilik yıldönümleri, sevgililer günü... Bir tek anneler gününü kutlamama alışkanlıkları değişmedi.
Sabah erkenden ikisini de telefonla aradı kadın. Cevap vermiyordu. Yoldalar geliyorlar, bana sürpriz yapacaklar diye düşündü. Öğlen oldu gelen olmadı. Akşam oldu gelen olmadı. Önce başlarına bir kaza bela gelmesin sakın diye içine bir kurt düştü. Sonra cep telefonlarından aradı her ikisini de."N'oldu? Anne ne oldu?" diye panik yapmalarından kendisine doğru hiç "yönelmediklerin" fark etti."Yok bir şey bu bana aldığınız aleti hiç öğrenemedim. Yanlışlıkla bastım her halde" dedi."Kusura bakmayın rahatsız ettim."
Heyecanla kurmuş olduğu sofrayı, gözyaşlarıyla topladı. Saklama kaplarını çıkardı. Masadakileri yavaşça yerleştirdi. Sokakta yatan adamın yanına bırakıp gelecekti.
Aşağıya indiğinde adamın her zamanki köşede olmadığını fark etti. Elindekileri ne yapsındı! Bir canlının kursağında bitsin istiyordu onca emek. Kâğıt toplayan çocuğu gördü. İsli yüzünde cam gibi parlayan gözleriyle kendisine bakıyordu.Yaralı ceylan bakışı."Evladım" dedi.Yanlış anlamaz isen bunları sana hediye etmek istiyorum. Kapları da sen de kalsın. Arkadaşlarına da verirsin."
Çocuk kadına baktı. Hayatında hiç bu kadar ışıklı bir yüz görmemişti. Niye yanlış anlasın dı! Tertemiz kaplar içinde ilk defa birisi kendisine yiyecek veriyordu. Nasıl teşekkür edeceğini bilemedi.
Elini öpmek isterdi kadının. Ama kirli dudaklarını o ışıltı tene nasıl değdirsin. Hem kadın kızardı. Haddini bil derdi. Durduk yere kırgınlık olurdu."Anneler gününüz kutlu olsun" dedi."Ben annemi hiç görmedim."
Kadın ağlamamak için, oracıkta tozun toprağın içine karışacak kadar dağılmamak için, hüzne teslim olmamak için çocuğa tek bir laf edemeden yürüdü gitti.
İki evladını birden kalbinden sildiği akşamdı.
Fatma Karabıyık Barbarosoğlu
Not: Bayramda sıla-i rahim yapmayanlara da.
